Ik zou bijna willen zeggen: 'de geschiedenis herhaalt zich'. Dat wil zeggen, het begin van mijn web 2.0 carrière eindigt op dezelfde manier als deze begon.. Verder zeg ik niets, een goed verstaander heeft maar een half woord nodig..
Met enige schroom en onzekerheid struikelde ik zowat over de drempel in het land dat web 2.0 heet. Struikelde ik door het duwtje dat ik kreeg? Door haast kwam het niet en met gretigheid heeft het al helemaal niet te maken. Misschien kwam het door drempelvrees. De angst te vallen maakte me oplettend. Te oplettend en krampachtig. Als je iets tè goed wilt doen, word je angstig en gaat het juist mis.
Enfin, na enige aanloopproblemen heb ik me toch dit land ingeworsteld. En ik moet zeggen, het wende sneller dan ik had gedacht. Ik begon het zelfs leuk te vinden. Vol trots vertelde ik mijn omgeving dat ik mijn eigen blog heb opgericht. Soms leken de reacties zelfs een spoor van jaloezie te bevatten! Leuk, leuk! En achteloos, quasi nonchalant vervolgde ik mijn verhaal: 'ik ben ook aan het twitteren!' Nog steeds weet niet iedereen wat dat is, twitteren. Mijn ego steeg terwijl ik het zo simpel mogelijk probeerde uit te leggen aan die zich modern noemende mede-planeetbewoners.
Maar ja, eerlijk is eerlijk, dat getwitter vind ik maar ego-tripperij. En als je geen beroemde Nederlander bent, niet echt boeiend. Behalve die keer dat ik een ijsvogel spotte. Dat was kicken.
En voor het bloggen geldt eigenlijk hetzelfde: voor wie zou je dat doen?
Ik hoorde op de radio een keer een handige toepassingsmogelijkheid. Een aantal mensen hield een blog bij over het wel en wee van hun demente moeder in het verpleeghuis. Iets dergelijks bestond al wel op papier, het zogenaamde communicatieschriftje. Hierin schreven zowel verpleging als bezoekers hun bevindingen over een bewoner die zich zelf, om welke reden dan ook, niet adequaat kan uiten. Met behulp van een blog kan dit veel makkelijker en efficiënter: ieder kan op zijn gewenste moment het blog lezen en aanvullen. En het is meer privé: werknemers in de gezondheidzorg hoeven niet alles te weten.
Wat mij betreft heeft het groepsblog zijn nut voor de bibliotheek nu al dubbel en dwars bewezen. Het lijkt mij handig hiermee iets te doen: graag wil ik geattendeerd worden wanneer er een nieuw stukje is verschenen. Dit kan vast met RSS feeds. Dat vind ik een geweldig bedenksel!
Een aquabrowser vind ik, Om met de maker van de 'in plain English'-filmpjes te spreken, yeah!!! Ik kan niet wachten tot dit in het Noordwest Veluwse geÏnplanteerd wordt! Van onze huidige catalogus kan ik zo treurig worden. Zoek maar eens op onderwerp naar piraat of speurtocht. Dat is echt een speurtocht!
Wat ik ook nog even wil melden, ik geloof dat ik dat ergens las, laten we het woord 'catalogus' bij de schroothoop zetten. Geen mens die weet wat het betekent, laat staan hoe je het uitspreekt, zeker wanneer zo'n betweterige bibliotheekmedewerker de klemtoon net iets anders legt.
Ik heb een hoop geleerd over een snelle wereld die niet de mijne is en dat ook nooit zal worden. Dit is geen kritiek, wel een simpele constatering. Ik heb andere interesses. En ook genoeg sociale netwerken! Ik ontken echt niet het nut van het netwerken op de p.c. Ik geloof zeker dat veel mensen er wèl baat bij hebben en misschien breekt die tijd voor mij nog eens aan. Ik weet nu de weg!
Kortom, deze cursus maakte veel emoties bij me los. Waarvan trots niet de minste is. Trots op mezelf en alle collega's, vooral zij die weinig of niets op hebben met computers en toch geworsteld hebben om in web 2.0 vooruit en boven te komen!
Ik hoop dat ik geslaagd ben voor dit meesterstuk en word toegelaten tot het gilde!
